Rozdział 13

Dla mojej kochanej przyjaciółki, przepraszam...  ;(

_______________________________________________________

Obudziły mnie lekkie pocałunki w policzek. Leniwie otworzyłam najpierw prawe, a później lewe oko. Zobaczyłam przed sobą mojego księcia. Aww wymarzony widok na rozpoczęcie dnia.
- Hej piękna- powiedział.
- No siemeczka dupo- odpowiedziałam.
Niall zaczął rechotać ze śmiechu.
- Ooo dzięki, też masz fajny tyłek kotku - powiedział, próbując opanować swój dziki śmiech.
- Już wstaję - przeciągnęłam.
Jak powiedziałam tak zrobiłam. Niall stał za mną i klepnął mnie w pośladek.
- Niall! Baranie!
- Ja baranem?!
- Tak! Ty!
- Zaraz pożałujesz- chciał to powiedzieć, groźnie ale nie do końca mu to wyszło.
Szybko zbiegłam po schodach i schowałam się za długą, brązową zasłoną. Siedziałam tam kilka przez kilka minut, aż ktoś szybkim ruchem odsunął zasłonę, przestraszyłam się strasznie, aż podskoczyłam i zrobiłam przestraszoną minę.
- Mam cię - powiedział z dumą Niall.
Ja się w niego wtuliłam. Staliśmy tak kilka minut, mogę się z nim przytulać cały dzień.
- Ann, siadaj zrobię ci coś do jedzenia.
- Nie, Niall nie jestem głodna.
- Musisz coś zjeść.
- Nie, napewno nie muszę, za niecały tydzień wracam do treningów i muszę się pilnować.
- Okej, rozumiem, ale to nie znaczy, że masz nic nie jeść.
- Nie, zjem i koniec!- nerwy mi puściły.
- Przestań, sport nie jest ważniejszy od normalnego myślenia i zachowania pewnych norm!
- Daruj sobie, jesteś żałosny, ja ci nie mówię, że zachowanie twoich zasranych fanek, tym bardziej odbiega od jakichkolwiek norm?!

Ta ostra wymiana zdań nie była miła. Niall po chwili wybiegł z mojego domu. Gdy przeanalizowałam co zrobiłam czułam się potwornie. Oczywiście najpierw mówi, potem myśli. Brawo Ann. Wzięłam telefon i wybrałam numer Nialla kilka razy, lecz nikt nie odbierał. Byłam załamana. Padłam na łóżko i zamknęłam oczy po umyśle przebiegały mi wszystkie wspomnienia z nim związane. Czułam się potwornie, zniszczyłam wszystko kilka słowami. Czułam się jak bym czas na chwilkę się zatrzymał. Usłyszałam dzwonek do drzwi zobaczyłam w nich Matta. Cholera, nooo tak, basen. Spojrzałam na niego z zakłopotaną miną.
- Daj mi minutkę- powiedziałam.
- Jasne.
Szybko pobiegłam do łazienki wciągnęłam na siebie ubranie, wykonałam rutynowe czynności w łazience, złapałam torbę i zeszłam do Matta.
- Ejj, Ann co jest?
- Nic, wszytko w porządku.
Próbowałam wszystko zamaskować, jak zwykle, może większość osób by w to uwierzyła, ale na pewno nie Matt. Usiadł na kanapie, pociągnął mnie za sobą, ułożył na swoich kolanach i objął mnie ramionami. Wtuliłam się w jego obojczyk i łzy mimowolnie popłynęły po moich policzkach. Matt głaskał mnie po plecach. Po kilku minutach odsunął mnie od siebie i spojrzał w oczy.
- Annie co się stało?
- Pokłóciłam się z Niallem- wyszeptałam zwieszając głowę w dół.
Matt podniósł mój podbródek.
- Jutro, na pewno jutro się pogodzicie.
- Na pewno, to on jutro wyjeżdża...
- Ann, pewnie przyjdzie do ciebie wieczorem i się pogodzicie.
- Oby... - powiedziałam chociaż nie miałam nawet nadziei na to, że to on pierwszy przyjdzie.
Otarłam łzy i udaliśmy się z Mattem do pracy, w której nic nadzwyczajnego się nie działo. Po skończonej pracy poprosiłam go, aby zostawił mnie samą, on na szczęście spełnij moją prośbę. Udałam się do mojego pokoju. Załączyłam swojego laptopa. Przeglądałam w internecie zdjęcia Nialla. Byłam rozhisteryzowana. Zdałam sobie sprawę, że go straciłam. Czy to był definitywny koniec? Tego jeszcze nie wiedziałam. Na tych wszystkich zdjęciach widziałam jego cudowny uśmiech, jego idealne oczy. Widziałam jego, miłość mojego życia. Weszłam na twittera.

Oczywiście pełno było tam hejtów na temat mojej osoby. Tylko, że teraz już nie miałam siły. Nie miałam sensu żyć? Bez niego. Tak owszem dałam mu obietnicę, że już tego nie zrobię, lecz nasza kłótnia chyba była równoznaczna z zerwaniem jej. Przy łóżku w szafce nocnej miałam moje zabawki po, które sięgałam gdy było mi smutno. Można tak to opisać. Ściągnęłam bluzkę .Wzięłam do ręki ostrą, nową żyletkę i robiłam po brzuchu coraz to nowe cięcia. Po chwili się z tym zatraciłam. Krew wylewająca z ran pozwalała mi ochłonąć, gdy zrobiłam już około dwadzieścia uspokoiłam się. Wstałam z łóżka i zaczęłam rozbić różne ciężkie ćwiczenia. Po dwóch godzinach treningu, byłam już cholernie zmęczona. Poszłam do łazienki. Wzięłam szybko prysznic i ubrałam piżamę. Szłam do pokoju, lecz nagle zaczęła cholernie boleć mnie głowa, oparłam się rękami o ścianę, miałam nadzieję, że zaraz przestanie mnie boleć głowa. Lecz tak się nie stało. Wróciłam do postaci stojącej lecz zaraz nic nie widziałam na oczy. Pamiętam tylko ciemność.




Niall

 Przemyślałem wszytko, owszem zabolały mnie jej słowa, ale ona jest dla mnie najważniejsza. Rano pobiegłem do kwiaciarni po bukiet róż i udałem się do jej domu. Dzwoniłem na dzwonek, lecz nikt nie otwierał, po pięciu minutach nacisnąłem na klamkę. Drzwi były otwarte.
- Ann!?
Nikt się nie odzywał. Wybiegłem po schodach do jej pokoju. To co tam zobaczyłem przeraziło mnie. Ann leżała na ziemi, jej bluzka była zakrwawiona w okolicy brzucha. Podniosłem ją i położyłem na łóżku.
- Ann! Słyszysz mnie?
Nic nie mówiła. Wziąłem telefon i zadzwoniłem po karetkę. Zobaczyłem zakrwawioną żyletkę na półce nocnej. Podniosłem lekko jej koszulkę. To co tam ujrzałem było straszne. Cięcia były długie i głębokie na całym brzuchu. Krwawiły. Po piętnastu minutach przyjechała karetka. Szybko ją zabrali, a ja pojechałem samochodem za nimi. Plułem sobie w brodę, że zapewne zrobiła to przez mnie. Teraz tak do końca zdałem sobie sprawę, że nie mógłbym żyć bez niej. Po kilku minutach wszedłem do poczekalnie i zapytałem gdzie jest Ann, pielęgniarka zaprowadziła mnie pod salę gdzie była i kazała czekać. Czekałem dwie godziny, łzy leciały z moich policzków. Patrzyłem bez żadnego wyrazu twarzy przed siebie, aż ujrzałem lekarza i kilka pielęgniarek oraz Ann, która leżała na pchanym łóżku. Lekarz pozwolił mi do niej wejść. Była ona bardzo blada. Do jej ciała były powpinane różne kabelki.

- Ann, przepraszam cię bardzo- powiedziałem.
Ona nic nie mówiła, tylko tępo patrzyła w moją twarz, po chwili usłyszałem jej płacz. Podszedłem do niej powolnym krokiem, bojąc się, że zaraz mnie odrzuci. Usiadłem na brzegu jej łóżka. Lekko ją objąłem aby nic jej nie zrobić.
- Kochanie, strasznie mi przykro.. - mówiłem w jej ucho.
- Niall, przepraszam - powiedziała dalej płacząc- nie chciałam, tego robić, po porostu już nie daję rady.
- Misiu, poradzimy sobie z tym razem. OK? - chodziło mi o jej problem z cięciem się, ale także o moje fanki.
Po wypowiedzeniu tych słów weszła pani doktor.
- Dzień dobry, nazywam się Ashley Mars i jestem psychologiem w tym szpitalu, chciałabym z tobą porozmawiać.
Popatrzyłem na Ann, miała przerażoną minę.
- Niall, proszę nie- wyszeptała.
- Kotku, to dla twojego dobra.
- Nie, nie, nie, Niall, błagam cię, weź mnie z tond- zaczęła panicznie płakać.
Na jej twarzy widziałem paniczny strach i obronę, trzymała dłonie przy twarzy i wbijała paznokcie w nią.
- Myślę, że to na razie jest zły pomysł- powiedziałem.
Lekarka posłusznie wyszła.
- Niall?
- Tak?
- Możesz mnie zabrać do domu? Proszę.
- Pójdę do lekarza i zapytam.
Udałem się tam, oczywiście, powiedział mi, że Ann przydałaby się pomoc specjalisty i że nie powinna się teraz przemęczać i stresować. Po tym jak dał mi wypis pojechaliśmy z Ann do jej domu. Zaniosłem ją do jej pokoju, zrobiłem na herbatę i wróciłem do niej.
- Ann, pamiętasz co mi kiedyś obiecałaś?
- Niall, tak ale..
- Nie ma żadnego ale, słyszysz nie ważne co się stanie, masz już tego nigdy nie robić. Obiecujesz?
- Tak i przepraszam, wiem że się na mnie cholernie zawiodłeś.
- Ann, kocham cię taką jak jesteś i czuję się cholernie winny, że to przed mnie.
- Kocham Cię- powiedziała, to z takim uczuciem, jak nigdy.
- Ja też Cię kocham Perełko.
- Tak, cholernie ciesze się, że mam kogoś takiego jak ty. Kocham Cię za to, że jesteś przy Mnie gdy tego potrzebuję.
Przytuliłem Ann. Była dla mnie taka ważna. Pocałowałem ją w czoło, lecz ona przeszła pocałunkami na moje usta, nie powiem stęskniłem się za jej ustami. Najgorsze było to, że za kilkanaście minut musiałem się z nią pożegnać bo wylatywaliśmy z chłopakami do Stanów. Rozmawialiśmy przez te ostatnie minuty, przed moim wyjazdem, dowiedziałem się, że Ann za tydzień też jedzie do USA, więc była szansa, że niedługo się spotkamy. Gdy się z nią żegnałem miałem w oczach łzy, powiedziałem jej, że ma o siebie dbać. Ze spuszczoną głową wróciłem do domu, aby zabrać bagaże i udać się z chłopakami na podbój Stanów Zjednoczonych.


Ann

Było mi smutno, że Niall wyjechał, ale byłam nastawiona pozytywnie, że może w najbliższym czasie się zobaczymy. Postanowiłam zadzwonić do Meg.
- Hallo?
- Hej, Meg.
- Siemeczka Ann.
- I co?
- Zgodzili się, miałam jutro do ciebie zadzwonić.
- Awwww. Meg a co powiesz, no to abyś do mnie przyjechała teraz na tydzień no i jeszcze później na Olimpiadę ? Potrzebuję cię teraz.
- Noo wiesz, kusząca propozycja, ale muszę ją rozpatrzyć z rodzicami, a co się stało kochanie?
- To nie rozmowa na telefon.
- Okej, jak będę coś więcej wiedziała od razy zadzwonię. Pa, buziaczki.
- Pa.
Odłożyłam telefon na biurko. Byłam zmęczona, położyłam się do łóżka z nadzieją, że moja przyjaciółka przyjedzie jak najprędzej.

______________________________________________________________________________

Dobra nie liczę, na dużo komentarzy bo mi nie wyszło -.-

może tak 25 komentarzy = kolejny rozdział

mój facebook: https://www.facebook.com/anka.zdun
mój twitter: https://twitter.com/hipster_model

Jeśli Cię NIE powiadamiam, a chce zostaw swojego twittera.

Nominacja do Versatile Blogger Award

Hejka

Zostałam nominowana do nagród Versatile Blogger Award przez autorkę bloga o One direction.

Bardzo mi miło, że ktoś docenił te moje wypociny :)

Zadanie polega na tym, że należy napisać w notce 7 faktów o sobie, a później nominować kolejne 10 blogów i  poinformować je o tym w komentarzu. Osoba, która dostała nominację powinna podziękować osobie, która ją nominowała.

Więc fakty o mnie:

1. Mam 15 lat.

2. Jestem pływaczką.

3. Moja kuzynka zaraziła mnie miłością do 1D.

4. Mój twitter to @hipster_model

5. Mam młodszego i starszego brata.

6. Byłam w szpitalu dwa dni po urodzinach Zayna i miałam  na nadgarstku namalowany znaczek forever.

7. Lubię czytać książki medyczne. 

JEŚLI PISZESZ BLOG ZOSTAW TU SWÓJ LINK. MOŻE CIĘ NOMINUJĘ :D

Nominowane blogi:

1. http://just-believe-in-us.blogspot.com/
2.
3.
4.
5.
6.
7.

8.
9.
1o.

Rozdział 12

Dedykacja dla @iAlexofficial



Rano obudził mnie dźwięk budzika. Byłam niewyspana, no ale trudno się mówi, za półgodziny miał przyjść po mnie Matt. usłyszałam za sobą jęknięcie, odwróciłam się i ujrzałam rozespanego Nialla, wyglądał słodko.
- Mamo, jeszcze chwilkę.. - marudził Niall.

- Czy ja wyglądam jak twoja mama?!
Niall szybko otworzył i mrugnął nimi kilka razy.
- Ann, przepraszam- powiedział troszkę zaspany.
Ja wybuchnęłam śmiechem z całej tej sytuacji. Niall patrzył na mnie pytającym wzrokiem. Pokiwałam tylko przecząco głową i weszłam nad niego i dałam mu szybkiego całusa.
- Mama tak chyba nie całuje- powiedziałam zadziornie.
- Aww słońce pewnie, że nie.
 Po chwili udałam się do łazienki, wykonałam w niej rutynowe czynności i wciągnęłam na siebie ubranie. Krótkie spodenki i koszulkę oraz dorzuciłam pierścionek i naszyjnik. Pogoda dzisiaj bardzo dopisywała ,więc spodziewam się tłumów na basenie. Gdy wykonałam już wszystkie czynności wróciłam do Nialla.
- Kocie, chodź na dół, zrobię coś do jedzenia.
Niall wygramolił się z  łóżka, złapał mnie za rękę i zeszliśmy do kuchni. przygotowałam pyszne omlety. Po zjedzeniu śniadania, mój chłopak udał się na próbę, wcześniej należycie się ze mną pożegnał.


Około godziny dziewiątek usłyszałam dzwonek do drzwi. Zwinęłam tylko torbę z ziemi założyłam balerinki i otworzyłam drzwi. Zobaczyłam Matta, zaniemówiłam na jego widok i łzy stanęły mi w oczach. Boże jak ja go dawno nie widziałam. Był on moim bliskim przyjacielem, zawsze umiał człowieka podnieść na duchu, rozśmieszyć, po prostu być przy tobie. Wpadłam w jego ramiona. On z całej siły mnie przytulił.

- Hej- wyszeptał.
- Cześć, nawet nie zdajesz sobie sprawy jak miło cię widzieć i jak tęskniłam.
- Też tęskniłem. To co idziemy? Porozmawiamy w drodze.
- Pewnie.
Zarzuciliśmy swoje torby na ramiona i udaliśmy się w stronę basenu.
- Jak było na treningu?- zapytałam.
- No wiesz, rutyna... Ann co z twoim zdrowiem?
- Matt to długa historia nie chce mi się jej opowiadać.
- Mamy czas.
Westchnęłam i w wielkim skrócie opowiedziałam mu kawałek mojego życia od zerwania z Jamesem do pobytu w szpitalu.
- Dobrze, że niedługo wracasz.
- Też się cieszę.
- Wiesz przyszły tydzień będzie wyjątkowo ciężki na basenie.
- Dlaczego?
- No bo będzie to nasz ''tydzień śmierci'' przed igrzyskami, później jedziemy kadrą pływaków z UK do USA, gdzie będziemy mieć tylko już jeden trening po południu sparingowy na nasze dystanse, a głównie to odpoczynek do czasu igrzysk- powiedział Matt.
Zaraz. Zaraz. Co? Nic nie wiedziałam o tym wyjeździe. No tak nie byłam tydzień na treningach, pewnie trenerzy mówili to wtedy bo w sumie wystarczyło im trzy tygodnie przed wyjazdem powiedzieć
Dobrze wiedzieć. O cholera na śmierć zapomniałam o igrzyskach. Okej, wiem, że są w moim mieście ale jakoś ostatnio mało mnie to obchodziło. Co prawda mechanicznie, zdobywając vice mistrzostwo europy mam zapewniony start na igrzyskach, podobnie jak Matt tylko,że on ma mistrzostwo i jestem pewna, że jego marzenia o medalu olimpijskim się spełnią. Co do mnie. Szczerze? Na nic nie liczyłam. Owszem pływałam, podobno wybitnie jak mi mówili trenerzy. Lecz ja nigdy nie byłam i nie jestem pewna siebie i w to nie wierzę. Uprawiam ten sport, ponieważ go kocham, można teraz już powiedzieć, że nawet uzależniona. Żaden człowiek nie zaczyna czegoś robić myśląc, albo od samego początku marząc o największym sukcesie, o jakimkolwiek sukcesie. Zaczęłam pływać z zdrowotnych celów w wieku sześciu lat. Później poruszając się w czasie wchodziłam na coraz wyższe schody tego sportu. Teraz przed mną olimpiada, jest dla mnie tym bardziej ważna, ponieważ odbywa się w Londynie.
- Okej, mam nadzieję, że wspólnie wytrzymamy '' tydzień śmierci''.
Zaśmialiśmy się.
- Razem damy radę- pocieszył mnie Matt.
Po dziesięciu minutach byliśmy na basenie. Jeszcze nikogo nie było prócz pracowników. Weszliśmy na teren basenu i udaliśmy się do budki dla ratowników. Ubrałam na siebie strój kąpielowy, spodenki i koszulkę ratownika, podobnie zrobił Matt. Udaliśmy się na nasze krzesła, które były przysłonięte parasolem. Dzisiaj w Londynie wyjątkowo było bardzo upalnie bo ponad 30 stopni wskazywał termometr. W mgnieniu oka minął nam czas do otwarcia basenu. Po dwóch godzinach było już pełno ludzi. Musieliśmy z Mattem mieć głowę na karku. Najgorzej było z małymi dziećmi, które albo gubiły się rodzicom, albo wpływały na teren nieodpowiedni do ich możliwości no i oczywiście z młodymi chłopakami, którzy myśleli, że potrafią i mogą wszystko. Jeden z nich był bezczelny. Gdy podeszłam do niego powiedziałam kulturalnie żeby nie skakał do wody, ponieważ jest dużo ludzi, a on mi odpowiedział - Kotku, za loda może przestane. Odwróciłam się i poszłam na swoje krzesło. Tak na prawdę było mi cholernie smutno, że coś takiego do mnie powiedział ale próbowałam być  twarda i nie pokazywać tego po sobie. Szybko wybiła godzina czwarta i mieliśmy zmianę z Mattem. Po skończonej pracy udaliśmy się do Starbucks'a. Zamówiliśmy sobie po pysznej kawie i. usiedliśmy przy stoliku

Nagle podeszły do nas dwie dziewczyny. Nie miały zbyt miłych wyrazów twarzy. Zrobiłam pytającą minę.
- Jebana suko masz się odpierdolić od  Nialla. Rozumiesz? Chyba, że zmądrzał i już się rzucił nie dziwiłabym się mu, albo jesteś skończoną dziwką, że umawiasz się z kimś innym za jego placami! - wykrzyczała jedna i wraz z towarzyszącą jej dziewczyną odeszły od naszego stolika.
Miałam otwartą buzię i powili mój mózg zaczął analizować co one właśnie powiedziały. Poczułam tylko, że Matt bierze mnie w ramiona i wstaję. Pomógł mi dojść do domu. Byłam w transie nie dochodziło do mnie co do mnie powiedziały fanki Niala no właśnie fanki. Wiedziałam, że są one nierozłącznym składnikiem w jego karierze i to dzięki nim jest tam gdzie jest, ale to nie zwalnia ich z pewnych norm społecznych i dobrego wychowania. Ich idol też ma prawo się zakochać i być szczęśliwy, lecz chyba muszę się powoli przyzwyczaić, że nigdy nie będzie kolorowo. Nigdy wszystkie się z tym nie pogodzą. Matt odprowadził mnie do mojego łóżka, pocałował w głowę chciał ze mną zostać, lecz ja poprosiłam, aby zostawił mnie samą. Próbowałam się uspokoić i zacząć się do tego przyzwyczajać, po prostu egzystować z tą częścią życia Nialla. Po krótkiej drzemce włączyłam laptopa.

Weszłam na twittera byłam pod wrażeniem, że ponad dwa miliony osób mnie obserwuje, lecz wiedziałam dobrze dlaczego tak jest. Nie dla tego, że jestem tego warta, mam ich tyle, ponieważ jestem dziewczyną Nialla Horana bożyszcza nastolatek. Weszłam w swoje interakcje. Zaczęłam czytać te wszystkie hejty od dziewczyn. Rzadko było tam coś miłego. Po chwili z impetem zamknęłam klapę od laptopa. Miałam tego cholernie dość. Czym sobie na to zasłużyłam. Nie zrobiłam nic złego za co mogły mnie tak nienawidzić. Łzy spływały po moich policzkach. Po głowie chodziły mi tylko teksty tych nastolatek. Przycisnęłam poduszkę do buzi i ryczałam w nią. Gdy się uspokoiłam usłyszałam dźwięk telefonu. Byłam pewna, że dzwoni Niall, lecz była to wielka pomyłka jak się później okazało.
- Halo? - powiedziałam.
- Hej Ann- usłyszałam, charakterystyczny, ciepły głos. Dokładnie wiedziałam do kogo on należy w moich oczach momentalnie znowu pojawiły się łzy.
- Meg? - powiedziałam niepewnie, chociaż byłam pewna, że to ona.
- Tak.
- Boże, nie, po prostu nie wierzę, że do mnie dzwonisz. Nawet nie wiesz jak mi tu ciężko bez ciebie- westchnęłam.
Meg dwa miesiące temu wyprowadziła się z Londynu do Glasgow. Teraz mieszkałyśmy na drugich końcach kraju. Poznałyśmy się dwa lata temu na zawodach dzięki Matt'owi, co prawda później się śmiałyśmy, że znamy się od urodzenia i było nam to przeznaczone, ponieważ nasze mamy leżały na jednej sali poporodowej. Niezły zbieg okoliczności, ale wierzę w przeznaczenie, że tak miało się śmiać. Meg urodziła się dwa dni przed mną. Tak to na basenie poznałam najbliższych i oddanych  mi ludzi nie licząc mojego Niallerka. Zawsze mogłam jej wszystko powiedzieć, zawsze doceniałam jej przyjaźń co ja mówię dalej doceniam, lecz cholernie mi jej brakuje, lecz wiem, że te kilometry między nami nie zepsują naszej relacji. Kochałam ją za to, że była, że mogłam w każdej chwili do niej zadzwonić, zwrócić się z każdą sprawą. Za każdym razem świetnie umiała mnie wysłuchać, doradzić i podnieść na duchu. Dni spędzone z nią nigdy nie są stracone, wręcz najlepszy w moim żuciu.
- Ann, mnie też, nie znam tu nikogo, w dodatku są wakacje, siedzę cały czas w domu i nigdzie nie wychodzę- powiedziała.
- Meg mam świetny pomysł.
- Tak? Jaki? Lubię twoje dzikie pomysły przyjaciółko- roześmiała się promiennie.
- Przyjedź do mnie za miesiąc, wtedy będą Igrzyska. Bardzo mi zależy żebyś była na moim starcie noo i Matt pewnie też za tobą tęskni. Chcę z tobą troszkę pobyć. Co ty na to?
- Wow, Ann, dzięki za tą propozycję, ale wiesz muszę najpierw skonsultować to z rodzicielką i tatą.
- No, tak, ale mam nadzieję, że się zgodzą, trzymam kciuki.
- Okej, to zadzwonię do ciebie w najbliższym czasie jaka jest odpowiedź.
- Spoczko, czekam.
- Kończę, bo jest już późno - powiedziała.
- Pa kochana- pożegnałam się.
- Pa, całusy.
Na ustach miałam banana. Zwykła rozmowa z nią i mój humor zmienia się o trzysta sześćdziesiąt stopni. Była już godzina jedenasta, jak ten czas szybko zleciał. Byłam dość zmęczona po całym dniu wrażeń i niespodzianek poszłam jeszcze tylko do łazienki wymyć zęby i przebrać się w piżamę i przykryłam się szczelnie swoją pierzyną. Przejrzałam jeszcze nasze wspólne zdjęcia i zasnęłam...

_________________________________________________________________________________

Dziękuje za nominację do Versatile Blogger Award. 

Nie długo dodam zakładkę na blogu gdzie będziecie mogli dawać linki do swoich blogów, ponieważ muszę nominować kilka.

Słodziaki liczę na opinie pod rozdziałem.

Dziękuje za wszystko mojej przyjaciółce, za to że jesteś.

Wiesz, że cię kocham. xx

mój twitter : hipster_model

Jeśli cię nie powiadamiam, chcesz żebym to robiła zostaw tt.

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

----------------------- 40 komentarzy = kolejny --------------------

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Rozdział 11

Obudziłam się z wielkim bólem głowy. Odwróciłam głowę w stronę mojego towarzysza. Niall już nie spał, zbliżył się do mnie i czule mnie pocałował. Po chwili zorientowałam się, że nie mam na sobie nic oprócz bielizny. Zatkało mnie, boże co ja wczoraj zrobiłam. Jaka ja jest głupia trzeba było tyle nie pić.
- Niall.. - zawahałam się.
- Tak kocie? - zapytał.
- Czy ja , czy my wczoraj zrobiliśmy coś głupiego?
- No więc Ann, chyba troszeczkę, ale tylko troszeczkę procenty uderzyły ci do głowy. Pod koniec imprezy weszłaś na stół i zaczęłaś się rozbierać, tańczyłaś z Zaynem w bikini. Później byłaś chyba już tak zmęczona i zasypiałaś na stojąco, więc położyłem cię w moim łóżku, ale ty jednak nie miałaś dość i zaczęłaś mnie rozbierać- Niall dziko się uśmiechnął.
- Nialler.... czy my.. czy my uprawialiśmy sex?- zapytałam. 

- Nie coś ty kocie, chcę żebyś była tego świadoma i to na długo zapamiętała- poruszył dziko brwiami. 
- Boże Niall, przepraszam, głupio mi za moje zachowanie.
- Ann, nie masz za co przepraszać, wszystkim troszeczkę odbijało. 
- Tak, a co ty zrobiłeś? Hmm? 
- No wiesz, też sobie troszkę po dansiłem- zaśmiał się zapewne gdy sobie przypomniał wczorajszy wieczór i co wszyscy wyprawiali.
- Niall, mam prośbę- powiedziałam.
- Tak, kochanie? 
- Mógłbyś mi przynieś aspirynę i coś do picia? - zapytałam błagalnym wzrokiem. Głowa mi pękała.
Niall zszedł na dół, jednak po chwili ktoś znowu zakłócił mój spokój. Ujrzałam uczestników wczorajszej biby.
Wskoczyli na łóżko i zaczęli po nim skakać, głównie Zayn i Harry.Dziewczyny i reszta chłopców patrzyli tylko na nas i nie mogli powstrzymać się od śmiechu. Odkryłam kołdrę.
- Chłopcy, błagam łeb mi pęka.
- Ohohoho młoda kacyk to się nazywa - krzyknął Harry.
- Zamknij mordę małpo - wydarłam się na niego.
- Tak się do mnie zwracasz, tak? Zaraz tego pożałujesz.
Haziątko z Pięknym rzucili się na mnie. Jednak zatrzymali się gdy ściągnęli ze mnie pierzynę.
- Wszyscy zaczęli gwizdać- ja po chwili zorientowałam się, że nie mam na sobie ubrania.
- Jeśli nie oddacie mi w tej chwili tej kołdry nie żyjecie- chłopcy posłusznie podali mi to o co ich prosiłam.
- Oh tak tak mi rób Niall! - krzyczał Zayn.
- Oh Ann jesteś świetna, zaraz kochana dojdę, jeszcze chwilunie- darli się oboje.
Cały pokój się śmiał z ich dziecinnych zabaw,a ja byłam ostro poirytowana. Świetnie bawili się udając co ja niby robiłam z Horanem.
Popatrzyłam w stronę drzwi gdzie stał wmurowany z szklanką wody i aspiryną. Po chwili sam wybuchnął śmiechem z tego co te dwa debile wyrabiały i wygonił ich wszystkich z pokoju. Usiadł koło mnie.
- Niall, mam jeszcze jedną prośbę
- Tak, księżniczko?
- Mógłbyś mi dać jakieś dresy- przygryzłam wargę.

- Pewnie- wyciągnął z szafy dresy i dał mi je do ręki, nachylił się nad mną i szepnął mi do ucha - słodko wyglądasz jak jesteś skrępowana- pocałował mnie za uchem, a później w szyję.
Ja się mu wyrwałam i idąc w stronę łazienki i odwróciłam się i puściłam mu oczko.
Weszłam do łazienki i szybko wykonałam poranną toaletę i ogarnęłam swoje włosy.Następnie wróciłam do Nialla, który pościelił łóżko i siedział na laptopie przy biurku, chyba mnie nie zauważył, podeszłam do niego i zaczęłam czytać mu przez ramię co pisał do jakieś fanki. 

- Misiu, bo jestem zazdrosna- zrobiłam obrażoną minę.
Niall machinalnie wstał i przytulił mnie. 
- Nie masz o co kochanie- powiedział,a następnie rzucił mnie na łóżko i ustawił się w pozycji jak by robił pompki.
- Annn- zamruczał.
Ja nadal udawałam focha. Niall zaczął umiejętnie całować mnie po moich ustach, nie wytrzymałam poddałam się. Odwzajemniałam jego pocałunki jeszcze z większą pasją. Po chwili mój chłopak usiadł koło mnie z pytającym wzrokiem.
- I co hmm? Jesteś zazdrosna?
- Ja? Chyba kpisz- powiedziałam.
- Ok - powiedział z uśmiechem na twarzy. 
- To co ja już chyba pójdę - powiedziałam.
- Ann, spotkamy się po południu? - zaproponował.
- Pewnie, a co będziemy robić?
- Niespodzianka.
Dałam mu buziaka i zgarnęłam wszystkie moje rzeczy, zeszliśmy na dół. Wszyscy siedzieli na kanapie i oglądali film. 
- Ann, Niall chodźcie oglądamy film '' Amerykańska dziewica''- powiedział Liam.
- Ej Liam, ja myślę, że Ann nie potrzebuje tego oglądać, ona ma to już za sobą- powiedział Harry.
Wkurzyłam się na niego, wzięłam poduszkę, która była na ziemi i walnęłam go nią z całej siły.
- Harry, nie myśl za dużo, szkodzi ci to- odpyskowałam mu.
- Ann, oglądamy? - zapytał Niall.
- Miałam się zmywać, ale jeśli Harry tak nalega, żebym została to spełnię jego marzenie.
Usiedliśmy z Niallem na dużej pufie, właściwie to ja prawie cała na nim siedziałam/ leżałam. Tak na prawdę to wgl nie obchodził nas film, raczej cały czas wpatrywaliśmy się w siebie, albo mnie całował i gładził po plecach, rękach, po czym tylko zdołał, a było to w miarę stosowne w towarzystwie. Podczas filmu co jakiś czas wszyscy wybuchali śmiechem. Gdy film się skończył, Niall zaproponował mi, że mnie odwiezie. Ja się z chęcią zgodziłam na jego propozycję. Przy wyjściu usłyszałam jeszcze pytanie Harrego.
- I co Ann, wyciągnęłaś jakąś naukę z tego filmu?
- Nie..
- Widzisz,a powinnaś, jeśli robicie to z Niallem w naszym wspólnym domu, nie musisz tak krzyczeć, żeby sąsiedzi cię słyszeli- powiedział rechocząc.
- Harry, boże jaki ty jesteś nie wyżyty, ale spokojnie domy publiczne są otwarte cały dzień, wnioskuję, iż powinieneś  się tak jak najszybciej udać- yeap , ale mu pocisnęłam.
Harry już się nic nie odezwał, rzuciłam tylko krótkie pa do wszystkich i wyszliśmy z Niallem z domu.
- Ann to kiedy mogę po ciebie przyjechać?
- A która jest godzina?
- Teraz jest 2.
- No to bądź ok 5, oki?
- Pewnie kotku.
Pożegnaliśmy się bardzo kulturalnie. Po wejściu do domu, wstrzyknęłam sobie glukozę, zjadłam jakiś jogurt, wykąpał się i przespałam się troszkę. No dobra może, nie troszkę jak wstałam to byłam przerażona, że jest już 4:30. Szybko pobiegłam do do łazienki i zrobiłam sobie odpowiednią fryzurę. Co prawda nie wiedziałam gdzie idziemy, więc związałam włosy i zrobiłam lekki makijaż. Nagle zadzwonił dzwonek, cholernie się zdenerwowałam. Tak ja nic nigdy nie umiem zrobić dobrze. Zeszłam na dół i ujrzałam Nialla, miałam na twarzy banana w przeciwieństwie do mnie.
- Hej Ann - powiedział i pocałował mnie w usta.
- Niall bo.. bo ja nie zdążyłam się ubrać, mógłbyś chwilkę poczekać? - spuściłam głowę i przygryzłam wargę.
Niall podniósł mi podbródek. 
- Pewnie kocie, nie ma problemu. Czemu masz taką minę hm?
- Niall, strasznie nie głupio.

- Perełko niepotrzebnie, przecież nic się nie stało- przytulił mnie i od razu zrobiło mi się lepiej.
Zaciągnęłam go do pokoju. Wzięłam szybko ubrania z szafy i je uprasowałam, a następnie w łazience założyłam je na siebie i wróciłam do Nialla.
- Więc, możemy iść? - zapytałam.
- Wow słońce pięknie wyglądasz, pewnie już idziemy.
Zgarnęłam jeszcze z biurka okulary i torebkę.
Niall wstał z kanapy i udaliśmy się w stronę jego samochodu. Jechaliśmy jakieś 15 minut rozmawiając, akurat o karierze Nialla.
- Wiesz Ann, za trzy dni jedziemy z chłopakami na miesiąc do Stanów Zjednoczonych na trasę- uświadomił mnie mój chłopak, strasznie wcześniej. Dobrze, że nie powiedziała mi o tym godzinę przed wylotem. Szczerze to gdy mi o tym powiedział byłam cholernie smutna. Odwróciłam głowę z stronę mojej szyby, patrzyłam na piękny krajobraz Londynu, w tym roku było wyjątkowo ciepło. Widziałam za oknem szczęśliwie spacerujące pary,od młodych, aż po staruszków którzy siedzieli przytuleni na ławkach w parków. Ludzi biegających , dzieci bawiące się na placu zabaw. Każdy w tej chwili na ziemi robił co innego, miała inne priorytety w danej chwili dla mnie liczył się z tym momencie tylko Niall i moim problemem był jego wyjazd. Od urodzin Edd'a spędzaliśmy ze sobą każdą wolną chwilę. Jak ja sobie teraz poradzę bez niego, jest dla mnie podporą. Myśląc o tym moje oczy się zaszkliły. Niall zauważył, że przed pewien czas się nie odzywałam.
- Ann, powiedz coś!
- Co mam ci powiedzieć?! Hm?! Że będzie mi cholernie ciężko, gdy ty tam będziesz się bawić, to chcesz usłyszeć?! 
Niall nic nie powiedział, pięć sekund później zadzwonił mi telefon. Szybko go odebrałam nawet nie wiedząc kto dzwoni jak później okazało się telefonował do mnie Matt. 
- Hej Ann - powiedział mój rozmówca.
- Hej.
- Słuchaj, dyrektor basenu dzwonił do mnie czy nie moglibyśmy pracować po treningach na odkrytym basenie, bo brakuje im ratowników. 
- Od kiedy?- zapytałam.
- Od jutra.
- Okej, a o której tam mam być?
- Po treningu porannym.
- Okej, to idziemy razem jutro razem?
- Pewnie.
- A tak swoja drogą to co się z tobą dzieje?
- Wiesz, miałam małe problemy zdrowotne.
- Ale idziesz już jutro na trening?
- Nie, od przyszłego tygodnia wracam.
- Okej to do zobaczenia.
- Pa, buziaki- zakończyłam rozmowę.
Włożyłam telefon do kieszeni.
- Kto dzwonił?- zapytał Niall.
- Mój przyjaciel.
- A czego chciał?
- Chodziło mu o pracę.
- Idziesz do pracy? - zapytał.
- Wiesz Niall, większość ludzi chodzi do pracy codziennie bo muszą zarobić na życie, ja też muszę kiedyś zacząć się tego uczyć, nie uważasz?
- Noo tak -powiedział.
Do końca drogi nie odzywaliśmy się już do siebie, atmosfera była bardzo napięta. Gdy podjechaliśmy na miejsce. Niall podbiegł do moich drzwi i mi je otworzył. Wyszłam,a ten przycisnął mnie do drzwi od samochodu.
-  Ann, zrozum ,że dla mnie to będzie jeszcze trudniejsze niż dla ciebie. Będziesz ode mnie tysiące kilometrów, a ja będę musiał udawać szczęśliwego. Obiecuję, że będą się z tobą kontaktował zawsze gdy będę mógł. Mamy przecież telefony, skypa... Kocham cię kwiatuszku. Rozumiesz to? Jesteś dla mnie najważniejsza- Niall pochylił się nad mną i namiętnie pocałował, a ja z pasją oddałam ten pocałunek. 
Zakończyliśmy ten temat. Miałam nadzieję, że jakoś się uporam i znajdę sobie miejsce i zorganizuje sobie czas kiedy mój chłopak będzie śpiewał i nie wiadomo co jeszcze robił dla milionów fanek płaczących, mdlejących i 
piszczących na jego widok. Tym miejscem niespodzianką było akwarium w Londynie. Szczerze to zawsze chciałam tam iść, ale nigdy nie miałam czasu. Weszliśmy do wielkiego budynku. 
- Niall, dlaczego tu nie ma ludzi? - zapytałam.
- Wynająłem je na dwie godziny, chciałem z tobą spokojne pobyć, bez nikogo kto by nam przeszkadzał. Cieszyłam się z tego, ale gdy pomyślałam ile na to wydał pieniędzy zrobiło mi się niedobrze. To co tam ujrzałam  było, aż brak mi słów. Szliśmy sobie z Niallem wtuleni w siebie a nad nami przepływał np. rekin. Były tam tysiące gatunków morskich zwierząt.
- Niall, bardzo ci dziękuje, że mnie tu zabrałeś- po tym jak wyszliśmy podziękowałam mu i pocałowałam. 
- Niall może pojedziemy do mnie i zrobię nam kolację?
- Okej z chęcią.
Udaliśmy się z powrotem do mnie do domu. Zostawiłam torebkę na kanapie i udałam się z Niallem do kuchni.
- To co pomożesz mi głodomorze? 
- Pewnie. 
Podeszłam do lodówki otworzyłam ją i zaczęłam wyciągać potrzebne produkty. Nagle blondyn stanął za mną i zrobił mi malinkę.
- Niall, mmm - wymruczałam- musimy gotować.
Odwróciłam się do niego przodem i dałam mu szybkiego buziaka z usta. Zagotowałam wodę na makaron. Niall smażył kawałki mięsa na spaghetti, pół godziny później siedzieliśmy już w salonie. Włączyliśmy cichutko muzykę. Karmiliśmy się nawzajem. Było tak romantycznie. Świecę wzbogacały ten nastrój. Był on dla mnie całym życiem, nie wyobrażałam sobie jak ja będę egzystować przez czas, kiedy go nie bedzie. Wiem może to się wydawać niewiele, ale dla mnie to jak wieczność. Miliony cichych sekund bez niego. Leżałam głową na jego kolanach i rozmyślała. Po chwili czułam, że oczy mi się kleją, Niall przeniósł mnie do pokoju i przykrył pierzyną.
- Nialllll, proszę Cię, zostań ze mną- wymruczałam ostatkiem sił.
Ten położył się koło mnie i wziął mnie w swoje ramiona.
- Perełko, pewnie, że zostanę- pocałował mnie we włosy i po chwili byłam już w krainie snów w ramionach mojego Morfeusza.


_____________________________________________________________________________________________

30 komentarzy = następny

Proszę o sprawdzenie czy po prawej stronie wasz twitter jest prawidłowo zapisany! 

Bardzo proszę o opinię i serdecznie dziękuje za tyle komentarzy pod ostatnim postem.

Chcesz być powiadamiana zostaw twittera pod postem lub napisz do mnie na tt: @hipster_model.
  
Pytania do mnie możecie zadawać: 
http://ask.fm/aneczka504

xx